Dan hebben we het nog niet eens gehad over het stencil- en later kopieerwerk dat hij verzorgde. Wilde hij belangrijk zijn? Dat weet ik niet, maar uit alles blijkt, dat hij voor velen dienaar wilde zijn, anderen wilde helpen, bijstaan, zijn steentje bijdragen om tot een goed resultaat te komen. Heel trouw was hij daarin. En hij deed het met een opgeruimdheid, die zijn intense zorg niet verraadde. Hij kon er ook uren gezellig over ver- tellen en had er dan zelf veel plezier in om het zo sappig mogelijk voor je uiteen te zetten.

Zijn verhuizing van het Aartshertogenplein naar De Beyart was een hele stap voor hem. Zijn le- ven werd er anders door. De communiteit Xave- rius ving hem gastvrij op, maar naast het zingen in het kerkkoor op zondag, zijn er alleen nog maar de verhalen. Het zijn de herinneringen die hij graag vertelde. Waar hijzelf een plaats in had, meedeed, waardevolle tijden die een uitdaging vormden om er helemaal in mee te gaan.