Vertrouwen en overgave

Br. Frans School

In 1965 deed ik mijn professie in Maastricht. Tegen het einde van het noviciaat had ik getwijfeld. Maar na gesprekken overwon ik de twijfel en sprak mijn geloften uit. Dat was nogal wat, voor een broekie van nog geen eenentwintig. Maar ik zag de broeders voor me, die zo te zien gelukkig waren. Ik dacht: ‘Laat ik er maar op vertrouwen en me overgeven’.

Vijfentwintig jaar woonde ik op de Groesbeekseweg in Nijmegen, waarin ik gevormd werd als persoon en als broeder. Ik leerde er leven in gemeenschap: met alle uitdagingen, hoogtepunten, echte broederlijkheid, gastvrijheid voor vrienden en vriendinnen. Ik leerde er ook de grenzen ervaren van wat je als groep kunt, samen met Theo Mandos, Henk Walthaus, Ton Bartels en Svetko Veliscek. Theo, Henk en Ton zijn niet meer onder ons.

          Door de vele groepsgesprekken en inspirerende diensten in de studentenkerk en de Elia-gemeenschap heeft mijn geloof zich verdiept en ontwikkeld. Ik ben gegroeid in het verstaan van de bijbel en ben gevoeliger geworden voor het Mysterie dat we God noemen. Gaandeweg ben ik God steeds meer gaan ervaren als de Barmhartige, die mij het leven mogelijk maakt, die betrouwbaar is en uitnodigt tot overgave.

Gedragen worden

Tijdens mijn studie psychologie, rond 1975, raakte ik in een persoonlijke crisis. Ik had grote vraagtekens bij mijn leven als broeder. Ik zag het niet meer zitten, bidden lukte me niet meer, en ik ondervond geen steun van God. Maar toen was het de groep medebroeders die me droeg, gewoon door me laten zijn zoals ik was, door samen met mij de crisis uit te houden, vertrouwen te blijven hebben in mij en in mijn levenskracht.

          Juist in die crisis heb ik ervaren dat je niet gelooft op je eentje maar dat je samen gelooft: met je medebroeders en met andere gelovigen. Toen ik zelf nauwelijks nog kon bidden heb ik de dragende kracht van de geloofsgemeenschap ervaren. Een kracht waar je op vertrouwen kunt, waar je je aan kunt overgeven, zo heb ik - achteraf - ervaren.

Broederschap

De afgelopen tien jaar zijn de congregatie en de broeders mij steeds dierbaarder geworden. Als lid van het provinciaal bestuur heb ik de broeders, ook individueel, steeds beter leren kennen. Vaak ervaar ik dat het echte broeders zijn, mensen van vlees en bloed die zich - met vallen en opstaan - geheel beschikbaar hebben gesteld, met alles wat ze hebben. Ik ervaar dan dat ik bij hen hoor, dat ik een van hen ben – en steeds meer probeer te worden.

Vertrouwen en overgave

Gaandeweg is het mij steeds duidelijker geworden dat het in elke relatie, met God en tussen mensen gaat om vertrouwen en overgave. Ik wil met name iets zeggen over mijn relatie met God.

          Ik voel me thuis bij beelden van God die vertrouwen uitspreken, zoals psalm 23: “De Heer is mijn herder, mij zal nooit aan iets ontbreken”. Ik kan helemaal op God vertrouwen: hij zorgt voor me, gaat met me mee, draagt me als dit nodig is. Maar... ik moet wel zelf vliegen, op eigen kracht. En ... Hij doet een duidelijk appèl op mij: “Bemin je naaste als jezelf”.

          Bidden is - zo zegt Huub Oosterhuis - volgens de thora: oefenen in zien-zoals-God ziet. Dat betekent: weten, betrokken zijn, lijden ter harte nemen, oftewel: barmhartig zijn. Daarbij gaat het, zo leren ons de Fraters van Tilburg, om een drieslag: zien, bewogen worden en in beweging komen, zoals de barmhartige Samaritaan deed. Dat leert ons dat je God niet kunt dienen zonder mensen te dienen. Dat blijft de levensopdracht, ook voor mij.

Toekomst

Wat de toekomst betreft hoop ik, dat mijn vertrouwen in het Mysterie van het leven groeit, dat ik steeds opener en ontvankelijker in het leven mag staan, opdat Zijn Rijk van vrede en gerechtigheid zichtbaar wordt als een geschenk, als genade. Aan dat Mysterie, aan die God zou ik me willen overgeven.

Trust and surrender

Bro. Frans School

In 1965 I did my profession in Maastricht. I had doubts in the final period of the noviciate. But after a few talks I overcame these doubts and made my vows. It was quit something, for a 21-year old rookie. But I looked at the brothers in front of me and they looked happy. I thought: ‘I just have to trust and surrender myself’.

For twenty-five years I lived in Nijmegen, Netherlands, where I was moulded as a person and a brother. I learned to live in a community, with all its challenges, highlights, real fraternity and hospitality for friends. I also learned to experience the limits of what one can do as a group, together with Theo Mandos, Henk Walthaus, Ton Bartels and Svetko Veliscek. Theo, Henk en Ton are no longer among us.

          My faith deepened thanks to the many community-talks and inspiring services in the Student’s Church and the Elia-community. I grew in my understanding of the bible and became more sensible for the Mystery we call God. Along the way I experienced God more and more as the Merciful, who makes my life possible, who is reliable and invites me to surrender.

Being carried

While I was studying psychology, around 1975, I came in a personal crisis. I questioned my life as a brother. I had enough of it, I couldn’t pray anymore and I did not experience God’s support. But my group of fellow-brothers carried me, just by letting me be who I was, just by enduring the crisis with me, keeping faith in me and my vitality.

          Exactly in this crisis I found out that we are no believers all by ourselves, but together with brothers and other faithful. When I could barely pray myself, I felt the power of the support of the community of faithful. A power one can rely on and surrender to – so I noticed afterwards.

Fraternity

The past ten years the congregation and brothers have become dearer to me. As a member of the provincial council I learned to know the brothers better, also personally. Often I learn that they are real brothers, people of flesh and blood who – with trial and error – make themselves totally available, with everything they have. I feel that I belong to them, that I am one of them – and try to be more so.

Trust and surrender

Along the way it became clearer to me that any relationship, with God or between people, is all about trust and surrender. I want to say something here about my relationship with God.

          I feel comfortable with images of God that pronounce trust, like Psalm 23: “The Lord is my shepherd, I shall not want”. I can put my trust on God completely: He looks after me, accompanies me, carries me if necessary… Yet I have to fly myself, move my own wings, use my own strength. And ... He makes an apparent appeal to me: “Love thy neighbour as thyself”.

          Praying is, according to the Jewish bible: practising to see as God sees. This means: knowing, being involved, taking suffering to heart. In other words: be merciful. The Tilburg friars (CMM) learned us that this has three steps: see, be moved, start moving, like the merciful Samaritan did. It learns us that one cannot serve God without serving people. That is an assignment for life, for me as well.

Future

As far as the future is concerned, I hope my trust in the Mystery of life will grow, that I will live ever more open and susceptible, so as His Kingdom of peace and justice may become reality as a gift, as mercy. To that Mystery, to that God, I would like to surrender myself.