I fell in love with FIC.

‘Thirty six years ago, when I was about six, my teacher - a sister - asked us; “Who among you would like to become a priest?” Some friends and I raised our fingers. At home I told my mother about it. She just smiled.

I was a religious boy in a religious family and my longing for priesthood remained alive, although I never heard of the Brothers FIC. Nevertheless, in 1988 I went to the Teachers’ Training College in Yogyakarta, for I was too young to go to the seminary. I wanted to study music, but my parents did not agree.

In Yogyakarta I came in touch with a few FIC brothers. There was something about them I admired, even made me fall in love with them. I think it was their lifestyle and their closeness. Besides, some of them were humble, disciplined and friendly, while others were strict and short tempered. I was surprised they could live together as brothers. Thus my vocation began to change. 

One night brother headmaster asked me: “Eko, did you finish your homework?”  

I answered; “Yes…I have finished it. So, what can I do for you?”  

He asked me to chase away the pigeons that were messing up a room. 

After a while, he invited me to sit down and asked me: “Eko, did you ever think about being a FIC brother?” 

I did not know what to say.

At the end of my studies they invited me for a FIC Screening. I decided to go, as one of many young men. I was very happy and grateful to God when I heard they accepted me as a postulant.

I went through the whole process. On July 2nd, 1994 I made my temporary vows. After that I was send to work in an elementary school in Semarang. It was a cheerful and lively experience, which unfortunately lasted only one year. Then I went to study Educational Psychology (Guidance and Counseling) at The Jesuit University of Yogyakarta. I faced a lot of challenges, but I finished it well thanks to God and the support of my brothers. 

I was professed on the 6th of May, 2001. I am grateful that God continues to form and transform my life story. And I am also very happy because I experience the presence of God in many key moments of my life. He always strengthens me to follow His steps.

I realize that sometimes I feel weary and disloyal. But I simply can not reject God’s love or escape from Him. That is why I answered Him that I was ready to go to Chile. 

Sometimes I feel God is examining my faith and my fidelity, to live in uncertainty. I can only say to Him: “My life is an untiring walk in the light of Your will”.’

 

Saya jatuh cinta pada FIC. 

Tigapuluh enam tahun yang lalu, saya berumur enam tahun, guru kami - seorang Suster - bertanya: "Siapa mau menjadi imam ?" Beberapa teman dan saya mengangkat tangan. Di rumah saya berceritera hal itu kepada ibuku. Dia senyum saja. 

Saya anak saleh dari suatu keluarga katolik sejati, dan ingin hidup sebagai imam. Pada waktu itu saya belum pernah mendengar apa-apa tentang bruder FIC. 

Pada tahun 1988 saya masuk SPG. di Yogya, karena menganggap diri terlalu muda masuk seminari. Sebetulnya saya ingin studi musik, tetapi orangtua tidak menyetujuinya. Di Yogya saya bertemu dengan beberapa bruder FIC. Ada apa-apa pada mereka, yang sangat saya kagumi, malahan menimbulkan rasa jatuh cinta. Kiraku itu disebabkan oleh sikap hidup dan kedekatan mereka. Lagi pula, ada yang sederhana, berdisiplin dan ramah, sedang yang lain keras dan tidak ramah. Saya heran bahwa mereka, meskipun berbeda-beda, dapat hidup sebagai saudara. Panggilanku mulai berubah. 

Pada suatu malam Bruder kepala sekolah bertanya: "Selesaikah pekerjaan rumah, Eko? " Jawabku: "Ya, Bruder, selesai. Apa yang dapat kuperbuat bagi Bruder ? " 

Ia minta agar saya menghalau burung-burung merpati, yang mengotori salah satu ruang. Sebentar lagi ia mengajak saya duduk dan bertanya: "Pernahkah Eko memikirkan menjadi bruder FIC?" Saya tak tahu apa yang akan saya jawab. 

Studi 

Setelah tamat SPG. para bruder minta agar saya ikut screening. Saya memutuskan ikut, salah satu di antara sejumlah orang muda. Saya merasa gembira dan bersyukur ketika mendengar bahwa saya boleh masuk postulat. Saya ikut seluruh proses persiapan dan berprasetya tanggal 2 Juli 1994. Sesudahnya saya ditempatkan di suatu sekolah dasar di Semarang, suatu pengalaman yang menyenangkan dan menggembirakan, tetapi berlangsung satu tahun saja. Saya diminta belajar psikologi perkembangan di universitas Jesuit di Yogya. Inilah suatu tantangan besar, tetapi dengan bantuan Tuhan dan dukungan sesama bruder saya menyelesaikan tugas itu. 

Cobaan-cobaan 

Saya berprasetya seumur hidup pada tanggal 6 Mei 2001. Saya bersyukur kepada Tuhan karena Dia terus mendorong dan mengoreksi saya. Saya senang mengalami kehadiran-Nya saat-saat penting dalam hidup. Ia tetap menguatkan agar saya tetap mengikuti-Nya. 

Kadang-kadang saya lelah dan tidak setia. Tetapi saya tak dapat menolak cinta Allah dan tak dapat menghindari-Nya. Itulah sebabnya saya merelakan diri diutus ke Chili. 

Kadang-kadang saya rasa bahwa Allah menguji iman dan kesetiaanku dengan membiarkan saya hidup dengan ketidakpastian. Saya hanya dapat katakan: "Hidupku adalah suatu perjalanan dalam terang kehendak-Mu".’

Ik werd verliefd op FIC

‘Zesendertig jaar geleden, ik was een jaar of zes, vroeg mijn lerares – een zuster – ons: “Wie van jullie wil priester worden?” Een paar vrienden en ik staken onze vingers op. Thuis vertelde ik het mijn moeder. Ze glimlachte alleen maar.

Ik was een vrome jongen uit een religieus gezin en bleef verlangen naar een leven als priester. In die tijd had ik nog nooit van de Broeders FIC gehoord. Toch ging ik in 1988 naar de pabo in Yogyakarta, want ik vond mezelf te jong voor het seminarie. Ik wilde eigenlijk muziek gaan studeren, maar daar waren mijn ouders het niet mee eens. 

In Yogyakarta ontmoette ik enkele Broeders FIC. Er was iets aan hen dat ik bewonderde, dat me zelfs het gevoel gaf verliefd te zijn. Ik denk dat het door hun levenshouding en hun nabijheid kwam. Bovendien waren sommigen van hen eenvoudig, gedisciplineerd en vriendelijk, terwijl anderen streng en kortaf waren. Ik was verbaasd dat ze desondanks als broers konden samenleven. Zo begon mijn roeping te veranderen.

Duiven

Op een avond vroeg de broeder-rector me: “Eko, is je huiswerk af?”

Ik zei: “Ja, dat heb ik af. Wat kan ik voor u doen?”

Hij vroeg me om de duiven weg te jagen die een kamer bevuilden.

Na een tijd vroeg hij me om te gaan zitten en vroeg hij me: “Eko, heb je ooit overwogen om broeder FIC te worden?”

Ik wist niet wat ik moest zeggen.

Studie

Aan het einde van mijn studietijd vroegen de broeders me voor een screening. Ik besloot te gaan, als een van vele jonge mannen. Ik voelde me gelukkig en dankbaar toen ik hoorde dat ik was aangenomen voor het postulaat.

Ik doorliep het hele proces en deed mijn tijdelijke geloften op 2 juli 1994. Daarna werkte ik op een basisschool in Semarang, een vrolijke en levendige ervaring die helaas maar één jaar duurde. Want ik werd gevraagd om ontwikkelingspsychologie te studeren aan de universiteit van de jezuïeten in Yogyakarta. Het was een grote uitdaging, maar ik voltooide het met de hulp van God en mijn medebroeders.

Beproevingen

Ik deed mijn professie op 6 mei 2001. Ik ben dankbaar dat God mijn levensverhaal is blijven vormen en omvormen. En ik ben blij dat ik Zijn aanwezigheid mag ervaren op de belangrijke momenten in mijn leven. Hij blijft me bemoedigen om Hem te volgen.

Soms ben ik moe en mijn roeping ontrouw. Maar ik kan Gods liefde eenvoudig niet afwijzen, noch kan ik aan Hem ontkomen. Daarom ook heb ik geantwoord dat ik bereid was om naar Chili te gaan.

Soms heb ik het gevoel dat God mijn geloof en trouw beproeft, door me te laten leven met onzekerheden. Ik kan alleen tegen Hem zeggen: “Mijn leven is een voortdurende wandeling in het licht van Uw wil”.’